Γιώργος Μ. Βουτσής: " Οι παλιόφιλοι "

 Το ψάρεμα έχει την μαγεία του. Αυτή η όλη διαδικασία, ανεξάρτητα αποτελέσματος, έχει απίστευτη ομορφιά. Από που να ξεκινήσει κανείς;

Από το ξύπνημα, συνήθως σκοτάδι ακόμη, και την προετοιμασία του δολώματος; Από το έβγα στο δρόμο και μετά στο μονοπάτι για το "σημείο" σου στην ακτή; Τα τελευταία μέτρα, από τη λαχτάρα, τα κάνεις τρέχοντας και καμιά φορά έπεφταν από το καλάθι και κάποια πράγματα...

Για πολλά χρόνια κατά την παιδική και εφηβική μου ηλικία ψάρευα στις ακτές του Καράμπαμπα, με καλάμι συνήθως. Τι ευτυχία όταν εξαφανιζόταν, από το τράβηγμα του ψαριού, ο φελλός και ανέβαζα τα ψαράκια! Οι βράχοι, οι φίλοι μου, επιτελούσαν πολλαπλές αποστολές. Ήταν τα καθίσματα, τα τραπεζάκια, τα σημεία προετοιμασίας των εργασιών κ.λ.π. Αυτοί με είχαν μάθει απ' έξω!

Οι παλιόφιλοι

Οι βράχοι με κοίταζαν περίεργα,
καθώς πλησίαζα την ακροθαλασσιά,
μιλώντας μεταξύ τους.
Τους άκουσα με τα ίδια μου τα αφτιά !

" Ρε παιδιά, σαν γνωστός δεν είναι αυτός; ".

Είχα πολλά χρόνια να κατέβω στην ακτή.
Τότε, μικρός, ψάρευα με καλάμια
κι ο βράχος ήταν το κάθισμα μα κι ο πάγκος.

Καμιά φορά ξεχνιόμουνα
και το κύμα μού έκλεβε το κοφίνι και τα συμπράγκαλα.
Απελπισία εγώ, έσκαζε στα γέλια ο βράχος.

Τώρα ούτε καλάμια, ούτε κοφίνια, ούτε τίποτα.
Έτσι βγήκα, για να κάνω μια βόλτα.
Πήγα να συναντήσω τους παλιόφιλους,
τους  βράχους, στην ακροθαλασσιά.

Έργο μου με παστέλ για τις ανάγκες του ποιήματος.