Γιώργος Μ. Βουτσής: " Μόνο ο ήχος του ρολογιού "

 

Μετά από τόσα χρόνια έρχεται το αναπόφευκτο τέλος.
Δεν σε αποχαιρετούν οι άνθρωποι αλλά το σπίτι, τα έπιπλα και η σκόνη, εκείνη που αιωρείται στο σχίσιμο του σκοταδιού από τον ήλιο που τρυπώνει από τις γρίλιες ...
Αποχαιρετάς και το ρολόι, που οι χτύποι του σε είχαν συντροφέψει σε τόσες και τόσες σιωπές...
..........................................................

 
Μόνο ο ήχος του ρολογιού

 
Μόνο τα βήματα του στο παρκέ
έκλεισε τα εξώφυλλα
και το μισοσκόταδο
πήρε τη θέση του
 
Σχήματα γεωμετρικά
καλυμμένα τα πάντα
παράξενα όμορφα,
λες και τον παρατηρούσαν
απορημένα.
 
Μόνο ο ήχος του ρολογιού
πιο δυνατός από ποτέ
και τα βήματά του
  
Σταμάτησε...
 
τώρα μόνο το ρολόι.
Το άφησε αυτό
θα δούλευε μετρώντας
μέχρι να σταματήσει.
 
Πόσο χρόνο είχε
δεν ήθελε να το ξέρει.
  
έκλεισε σιγά την πόρτα πίσω του.

     .................................. 

Παστέλ για τις ανάγκες του ποιήματος

Ο αγαπητός φίλος Θανάσης Πάνου το έχει οπτικοποιήσει...