Γιώργος Μ. Βουτσής: " Ο γλάρος "

 

Ο γλάρος
 
 
Κατέβηκε τα σκαλοπάτια αργά,
αναπνέοντας βαθιά την ηρεμία του χώρου,
κάθισε δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο
με θέα τον ωκεανό.
 
Μπορούσε επιτέλους να μιλήσει διεξοδικά
με τον εαυτό του για μια φορά.
Τον ξεμονάχιασε τον φυγάδα
που του γλιστρούσε σαν χέλι.
 
Το τοπίο τον βοηθούσε να συγκεντρωθεί
και να σκεφτεί ήρεμα,
να υποβάλλει τις ερωτήσεις
και να έχει επιτέλους
κάποιες απαντήσεις με συνειρμό.
 
Μετά το βουητό της πόλης,
την καθημερινότητα της επιβίωσης,
αυτό που απολάμβανε σήμερα
ήταν κάτι απρόσμενο, ένα δώρο,
το όφειλε στον εαυτό του.
 
Ο γλάρος βούτηξε αστραπιαία στο νερό,
αναδύθηκε με την λεία στο ράμφος του
και προσγειώθηκε στην παραλία
ανάμεσα στα φύκια και στο αφρό κύμα.
 
Θαύμαζε πάντα το πέταγμα του γλάρου!
Το παρομοίαζε με την ελευθερία...

Έργο μου με παστέλ για τις ανάγκες του ποιήματος.