Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ασχολούμουν ξανά με αυτό το τραγικό θέμα.
Ας πάρουμε τα πράγματα, όμως, χρονολογικά.
1972 16η Γενάρη ημέρα Κυριακή
1972 16η Γενάρη ημέρα Κυριακή
Στη Θεσσαλία από τη μετωπική σύγκρουση συρμών, ανάμεσα στους σιδηροδρομικούς σταθμούς του Δοξαρά της Λάρισας και των Ορφανών της Καρδίτσας, 21 άνθρωποι -19 λένε άλλοι- έχασαν τη ζωή τους και δεκάδες τραυματίστηκαν. Το ένα τρένο είχε ξεκινήσει στις 13.30 από τη Θεσσαλονίκη, με προορισμό την Αθήνα, ενώ το άλλο, στις 09:30 από τον Πειραιά με προορισμό τη Θεσσαλονίκη. Δύο Πειραιώτες μηχανοδηγοί, οι Πολίτης και Σταματίου παρέλαβαν τη ντιζελάμαξα ALCO.A323 και κατευθύνθηκαν στον σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης.
Εκεί, η Α323, μπαίνει επικεφαλής του τρένου που πριν λίγο είχε φτάσει με μικρή καθυστέρηση από το Μόναχο. Τελικός προορισμός για την υπερταχεία απολύτου προτεραιότητας «Ακρόπολις Εξπρές», ήταν η Αθήνα. Στις 13.30, το «Ακρόπολις», ξεκίνησε από τη συμπρωτεύουσα. Με σχετικά μεγάλη καθυστέρηση, το «Ακρόπολις» έφτασε στη Λάρισα, όπου έκανε μία σύντομη στάση και συνέχισε την πορεία του.
Λίγα λεπτά αργότερα, ο σταθμάρχης Παλαιοφάρσαλου, δίνει εντολή αναχώρησης στην αμαξοστοιχία 121, Πειραιά-Θεσσαλονίκης, γνωστότερη σαν «πόστα».
Επρόκειτο για ένα τρένο που έκανε στάση σε όλους τους σταθμούς. Πίσω από την ντιζελομηχανή της, βρισκόταν ένα βαγόνι-ταχυδρομείο ιταλικής κατασκευής, δύο επίκουρες κλειστές φορτάμαξες και δύο επιβατάμαξες. Στη μία από αυτές, επέβαιναν 30 στρατιώτες του Πυροβολικού, που από τη Θήβα πήγαιναν με μετάθεση σε μονάδες της Βόρειας Ελλάδας.
Η διασταύρωση των δύο τρένων, προγραμματίστηκε να γίνει είτε στο σταθμό των Ορφανών, είτε στον σταθμό του Δοξαρά. Οι δύο σταθμάρχες, Νικόλαος Γκέκας των Ορφανών και Δημήτριος Παπαδόπουλος του Δοξαρά, διαφωνούσαν μεταξύ τους, καθώς ο ένας ήθελε να γίνει η διασταύρωση στον σταθμό του άλλου. Τη διαφωνία τους κλήθηκε να επιλύσει ο ρυθμιστής κίνησης των τρένων Γεώργιος Χαλιώτης, από την Αθήνα. Οι συνεννοήσεις μεταξύ των τριών υπαλλήλων του ΟΣΕ, δεν είχαν αποτέλεσμα, καθώς δεν υπήρχαν σύγχρονα συστήματα επικοινωνίας. Το «Ακρόπολις», πέρασε κανονικά από τον Δοξαρά, χωρίς να σταματήσει, καθώς είχε προτεραιότητα, ενώ και ο Γκέκας έδωσε εντολή να ξεκινήσει η «πόστα» από τα Ορφανά!
Τα δύο τρένα πλέον, μόνο με ένα θαύμα δεν θα συγκρούονταν. Στο μεταξύ, ο βοηθός μηχανοδηγός τις 121 Σακελλαρίου, έχοντας δεχτεί παράπονα από τον προϊστάμενο της «πόστας», ότι υπήρχε πρόβλημα θέρμανσης, άφησε τη θέση του και πήγε στο μηχανοστάσιο να δει την ατμογεννήτρια. Έτσι, ο μηχανοδηγός Σύρμας, που καθόταν δεξιά, δεν είχε ορατότητα προς τα αριστερά, απ’ όπου ερχόταν η υπερταχεία.
Έχει γραφτεί, ότι οι μηχανοδηγοί της Α323, άκουγαν στο ραδιόφωνο την αναμετάδοση του αγώνα ποδοσφαίρου Πανιώνιου-Ολυμπιακού, που διεξαγόταν εκείνη τη μέρα και πιθανότατα ήταν απορροφημένοι. Ένας βοσκός, από ένα γειτονικό ύψωμα βλέποντας τα δύο τρένα να πλησιάζουν το ένα το άλλο, έβγαλε την κάπα του και έκανε νόημα στους μηχανοδηγούς του «Ακρόπολις». Αυτοί νόμισαν ότι τους χαιρετάει και ανταπέδωσαν τον χαιρετισμό! Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, το «Ακρόπολις», με ταχύτητα 100 km/h, και η Α121 συγκρούστηκαν μετωπικά. Η ντιζελομηχανή του «Ακρόπολις» συνέθλιψε τη μηχανή της «πόστας», ενώ και τα τρία πρώτα βαγόνια της, έγιναν συντρίμμια. Στον παγωμένο θεσσαλικό κάμπο, μέσα στο χιονόνερο,21 άνθρωποι άφησαν την τελευταία τους πνοή και περισσότεροι από 40 τραυματίστηκαν.
Εκεί, η Α323, μπαίνει επικεφαλής του τρένου που πριν λίγο είχε φτάσει με μικρή καθυστέρηση από το Μόναχο. Τελικός προορισμός για την υπερταχεία απολύτου προτεραιότητας «Ακρόπολις Εξπρές», ήταν η Αθήνα. Στις 13.30, το «Ακρόπολις», ξεκίνησε από τη συμπρωτεύουσα. Με σχετικά μεγάλη καθυστέρηση, το «Ακρόπολις» έφτασε στη Λάρισα, όπου έκανε μία σύντομη στάση και συνέχισε την πορεία του.
Λίγα λεπτά αργότερα, ο σταθμάρχης Παλαιοφάρσαλου, δίνει εντολή αναχώρησης στην αμαξοστοιχία 121, Πειραιά-Θεσσαλονίκης, γνωστότερη σαν «πόστα».
Επρόκειτο για ένα τρένο που έκανε στάση σε όλους τους σταθμούς. Πίσω από την ντιζελομηχανή της, βρισκόταν ένα βαγόνι-ταχυδρομείο ιταλικής κατασκευής, δύο επίκουρες κλειστές φορτάμαξες και δύο επιβατάμαξες. Στη μία από αυτές, επέβαιναν 30 στρατιώτες του Πυροβολικού, που από τη Θήβα πήγαιναν με μετάθεση σε μονάδες της Βόρειας Ελλάδας.
Η διασταύρωση των δύο τρένων, προγραμματίστηκε να γίνει είτε στο σταθμό των Ορφανών, είτε στον σταθμό του Δοξαρά. Οι δύο σταθμάρχες, Νικόλαος Γκέκας των Ορφανών και Δημήτριος Παπαδόπουλος του Δοξαρά, διαφωνούσαν μεταξύ τους, καθώς ο ένας ήθελε να γίνει η διασταύρωση στον σταθμό του άλλου. Τη διαφωνία τους κλήθηκε να επιλύσει ο ρυθμιστής κίνησης των τρένων Γεώργιος Χαλιώτης, από την Αθήνα. Οι συνεννοήσεις μεταξύ των τριών υπαλλήλων του ΟΣΕ, δεν είχαν αποτέλεσμα, καθώς δεν υπήρχαν σύγχρονα συστήματα επικοινωνίας. Το «Ακρόπολις», πέρασε κανονικά από τον Δοξαρά, χωρίς να σταματήσει, καθώς είχε προτεραιότητα, ενώ και ο Γκέκας έδωσε εντολή να ξεκινήσει η «πόστα» από τα Ορφανά!
Τα δύο τρένα πλέον, μόνο με ένα θαύμα δεν θα συγκρούονταν. Στο μεταξύ, ο βοηθός μηχανοδηγός τις 121 Σακελλαρίου, έχοντας δεχτεί παράπονα από τον προϊστάμενο της «πόστας», ότι υπήρχε πρόβλημα θέρμανσης, άφησε τη θέση του και πήγε στο μηχανοστάσιο να δει την ατμογεννήτρια. Έτσι, ο μηχανοδηγός Σύρμας, που καθόταν δεξιά, δεν είχε ορατότητα προς τα αριστερά, απ’ όπου ερχόταν η υπερταχεία.
Έχει γραφτεί, ότι οι μηχανοδηγοί της Α323, άκουγαν στο ραδιόφωνο την αναμετάδοση του αγώνα ποδοσφαίρου Πανιώνιου-Ολυμπιακού, που διεξαγόταν εκείνη τη μέρα και πιθανότατα ήταν απορροφημένοι. Ένας βοσκός, από ένα γειτονικό ύψωμα βλέποντας τα δύο τρένα να πλησιάζουν το ένα το άλλο, έβγαλε την κάπα του και έκανε νόημα στους μηχανοδηγούς του «Ακρόπολις». Αυτοί νόμισαν ότι τους χαιρετάει και ανταπέδωσαν τον χαιρετισμό! Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, το «Ακρόπολις», με ταχύτητα 100 km/h, και η Α121 συγκρούστηκαν μετωπικά. Η ντιζελομηχανή του «Ακρόπολις» συνέθλιψε τη μηχανή της «πόστας», ενώ και τα τρία πρώτα βαγόνια της, έγιναν συντρίμμια. Στον παγωμένο θεσσαλικό κάμπο, μέσα στο χιονόνερο,21 άνθρωποι άφησαν την τελευταία τους πνοή και περισσότεροι από 40 τραυματίστηκαν.
(Οι πληροφορίες από το "Έθνος" 02/03/2023)
1972 21η Φλεβάρη Καθαρή Δευτέρα
Ημέρα καθοριστική για την ζωή μου, τόσο για την ύπαρξή μου όσο και για την πορεία της.
Τι εννοώ θα το καταλάβετε αμέσως διαβάζοντας παρακάτω.
Προ τεσσάρων ετών έγραψα μια αληθινή ιστορία σε μορφή διηγήματος με τίτλο " Καθαρή Δευτέρα 1972 ". Εκεί αναφέρω τα γεγονότα εκείνης της ημέρας με τον εξής πρόλογο:
" Αν δεν τα γράψω εγώ, όπως αποδείχτηκε μετά τόσες δεκαετίες, δε θα τα γράψει κανένας. Καμία αναφορά πουθενά αλλά και σε όλο το ίντερνετ.
Τα γεγονότα της Καθαρής Δευτέρας του ‘72 θα τα θυμούνται μόνο οι συγγενείς των πρωταγωνιστών. Ήμουν ,όμως, άμεσα εμπλεκόμενος και δεν μπορώ να αφήσω -έτσι- ανιστόρητο ένα γεγονός, μια μέρα που καθόρισε
όλη μου τη ζωή.
Πιστεύω ότι για κάθε άνθρωπο υπάρχει η μέρα, η καθοριστική της ζωής του, για άλλους περισσότερο και για άλλους λιγότερο, αλλά όλοι την έχουμε. Εκείνη η μέρα ήταν αυτή που με έπεισε ακράδαντα για την τεράστια συμβολή του τυχαίου στη ζωή μας, ενώ, σε συνδυασμό με άλλα γεγονότα και το διάβασμα, απομακρύνθηκα από αυτό που λέγεται θρησκεία. Πιστεύω στην επιστήμη, στο τυχαίο και τη θεά που το αντιπροσωπεύει, τη θεά τύχη! Την τρέμω, τη φοβάμαι, τη σέβομαι.
Δεν ήταν η μόνη περίπτωση στη ζωή μου που έπαιξε καθοριστικό
ρόλο, αλλά εκείνη η φορά ήταν καίρια!
Είμαι πλέον μεγάλος (στην έβδομη δεκαετία της ζωής μου), όμως εκείνης της ημέρας θυμάμαι το κάθε
δευτερόλεπτο..."
Το διήγημα το έχω δημοσιεύσει στο διαδίκτυο:
και υπάρχει στην 8η σελίδα ( Καθαρή Δευτέρα 1972 ) έως την 24η.
Έχει επίσης δημοσιευθεί, σε συνέχειες, από την εβδομαδιαία έκδοση της "Νέας Προοδευτικής Εύβοιας" και είναι αναρτημένο στο blog μου
Χάθηκαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα έξι νέοι άνθρωποι πέφτοντας από τη γέφυρα πάνω από την Εθνική οδό πηγαίνοντας για τον "Βλάχικο Γάμο" στη Θήβα. Θα ήμουν και εγώ επιβάτης και πιθανότατα νεκρός ή βαριά τραυματισμένος. Λίγα λεπτά προτού να συναντηθώ με τον φίλο μου Γιώργο Τσαπρούνη (18 ετών ανάμεσα στους νεκρούς μαζί και η αδελφή του Ελένη 23 ετών)ήρθε στο σπίτι μου ο αδελφικός μου φίλος Δημήτρης Τιπούρτης.
Δεν είχε, είπε, να κάνει τίποτα και αποφάσισε να περάσει την Καθαρή Δευτέρα μαζί μου μια και είχε τόσο καιρό να με δει. Όταν του είπα ότι θα πάω στον Βλάχικο Γάμο μου είπε τη φράση που αντηχεί στ' αυτιά μου έκτοτε: "Δεν θα πας πουθενά! " Τελικά, δεν πήγα, οι άλλοι σκοτώθηκαν και η μέρα έληξε με μένα να ταξιδεύω εκτάκτως με τραίνο για Θεσσαλονίκη σε θέση που είχε κλείσει, τελευταία στιγμή, η μάνα μου από Χαλκίδα και επιβίβασή μου στην Οινόη. Στη θέση αυτή, τυχαία καθόταν μια κοπέλα η οποία όμως δεν είχε θέση. Ήταν να φύγει με λεωφορείο για Θεσσαλονίκη αλλά ο φίλος της, ο Ηλίας, τρέχοντας για το σταθμό σκόνταψε και στραμπούληξε το πόδι του και δεν μπόρεσε να την εξυπηρετήσει. Ανέβηκε, λοιπόν, στο τραίνο, χωρίς θέση και κάθησε σε μια που της είπαν "Αν στην Οινόη δεν μπει κάποιος που έχει το ίδιο νούμερο θέσης τότε θα την κρατήσεις μέχρι την Θεσσαλονίκη". Στην Οινόη μπήκα εγώ, μαλώσαμε για την θέση και μετά από δύο χρόνια παντρευτήκαμε! Μετά από σαράντα ένα χρόνια χωρίσαμε. Τόσο απλά!
Τι είπατε δεν πιστεύετε στο τυχαίο;
Καλά κάνετε!!!
2023 28η Φλεβάρη ημέρα Τρίτη
Εδώ τριτώνει το κακό με το μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων, αθώων νέων ατόμων, που σαν σε εκδρομή μπήκαν στο τραίνο-φέρετρο για να επιστρέψουν στους δικούς τους, που τους περίμεναν με αγωνία και λαχτάρα! Χαρακτηριστικό το τηλεφώνημα της μάνας:
"Πάρε με όταν φτάσεις!"
Χαρακτηριστικό επίσης το σύνθημα:
" Ήταν η κακιά η Χ(Ω)ΡΑ! "
Απολογισμός: 57 νεκροί και 38 τραυματίες
Δεν είναι τελικός...
Πενήντα ένα χρόνια, λοιπόν, με κοινό παρονομαστή τον θάνατο.
Αν ζητούσατε να μάθετε, τότε και τώρα, την προσωπική ιστορία του καθενός, θα μένατε με το στόμα ανοιχτό! Ζωές χάνονται στη λεπτομέρεια, στο παρά κάτι στο εντελώς τυχαίο. Αυτά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου