Γιώργος Μ. Βουτσής: " Βαρκελώνη '97 "

  

Βαρκελώνη '97

Αργά...
Ουίσκι και καπνός, ευδαιμονία και θολούρα.
Μουσική από το " blow up " με Herbie Hancock,
με πάει πίσω στη... Βαρκελώνη.
 
Φώτα της βαθιάς νύχτας, αυτά που μωβίζουν,

όχι τα δυνατά. μόλις βλέπεις μπροστά σου.
 Αρκετό οινόπνευμα,
σκοντάφτω, πέφτω, σηκώνομαι όμως!
Πάλι καλά, ποιος με ξέρει;
  
Γέφυρα, φώτα!
Μαγνήτης τα νυχτερινά club, τα μπαράκια στη σειρά.
Οι μουσικές σειρήνες καλούν για συνέχεια της βραδιάς. 
Σε... ένα, χωρίς  επιλογή.

Άγνωστοι μεταξύ τους οι περισσότεροι,
τους ενώνει η επιθυμία,
κρυφή ή φανερή δεν έχει σημασία.
 
Barwoman φιλική φιγούρα.
Tα ποτήρια το ένα μετά το άλλο.

Σε λίγο ο κόσμος είναι ένα!
Χορός, χαρά, χαμός, ξεφάντωμα!
O χορός με την κουβανέζα...
Μοντέλο; Πουτάνα; Ποιος  ξέρει; 

Πάλι στο μπαρ...
Το κορίτσι χαμογελά με συγκαταβατικότητα.
Ξανά ποτήρι. Τα πάντα γυρνάνε...τέζα!

Ο χρόνος κυλά αδυσώπητος και...

κάποια στιγμή πρέπει να φύγω.

Της άφησα κάτι και με αποχαιρέτησε εγκάρδια.

Στο πίσω κάθισμα του οποιουδήποτε ταξί,
διεύθυνση, μακριά... σαράντα χιλιόμετρα!
 Κοιμόμουν σ' όλη τη διαδρομή.

Μπορούσε να με ληστέψει, να με καθαρίσει

και να με πετάξει σε κάνα χαντάκι.
Ο ευγενικός Ισπανός με πήγε στο ξενοδοχείο,
και με σκούντησε απαλά...

" Αquí estamos señor, Ηemos llegado!"

 " Εδώ είμαστε κύριε. Φθάσαμε! "

Η γέφυρα...