Πριν την καταστροφή της, η παραλία της Χαλκίδας εξέπεμπε μια μαγική ατμόσφαιρα. Όμορφο τοπίο, ήρεμο, πολιτισμένο. Το έβλεπες παντού· από τα γκαρσόνια, τους θαμώνες, τους περιπατητές, στα πετεινά, ακόμη και στις βαρκούλες.
Καφές στην παραλία της Χαλκίδας
Στα νεοκλασικά ξενοδοχεία της παραλίας,
με τις ριγωτές λευκές και θαλασσί τέντες,
τα καλοκαιριάτικα απογεύματα
απολάμβανα τον καφέ μου.
Παρατηρούσα τα περιστεράκια στα κάγκελα,
νωχελικά από τη ζέστη τα γκαρσόνια.
Οι βάρκες που λικνίζονταν
προκλητικά ενάντια στα ρέματα
και ο ήλιος που χαμήλωνε στον Κτυπά
προσκαλούσαν τους καλλιτέχνες.
Αυτό το μαγικό φως του απογεύματος,
που το καθάριζε το ελαφρό γραίγο αγέρι,
αυτό το αγέρι,
που με καλησπέριζε κρυφογελώντας,
βλέποντας την ανακούφιση στα μάτια μου.
Με το σουρούπωμα
άναβαν τα πρώτα φώτα
και οι παρέες άρχιζαν
αυτό το ατελείωτο σούρτα-φέρτα.
Τότε αργά-αργά
ανηφόριζα για το σπίτι.
Έργο μου. Λάδια σε καμβά 120Χ100 εκ.-2020
Έργο μου. Πλαστελίνη σε κόντρα-πλακέ 40Χ30 εκ.-2016
Το ποίημα υπάρχει στην ποιητική μου συλλογή "Χάρτινα καραβάκια"
την οποία μπορείτε να δείτε και να κατεβάσετε ελεύθερα σε pdf μορφή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου