Γιώργος Μ. Βουτσής : " Η ημέρα της γιορτής της "

 

 

Η ημέρα της γιορτής της
 
 
Αυτό φυσικά δεν είναι ποίημα, δεν είναι μελό, ούτε καν νορμάλ.
Είναι τραγικές νύχτες και μάλιστα νύχτες μαγικές, νύχτες παραμονής
Χριστουγέννων που, υποτίθεται, όλος ο κόσμος,
ακόμα και ο πιο ξεφτίλας, χαίρεται και περνάει καλά.
 
Αυτός όμως, κάθε χρόνο μια-δυο μέρες πριν έβλεπε έναν εφιάλτη,
τον ίδιο πάντα.
Έβλεπε να κάθεται στο μισοσκόταδο, μόνος μπροστά
στο ηχοσύστημά του, και να φτιάχνει κασέτες δύο μετά τα μεσάνυχτα.
Δίπλα το μπουκάλι με τη βότκα ή το ουίσκι και σε κατάσταση
άθλια ψυχολογικά από πίκρα και αγανάκτηση.
Ο εφιάλτης αυτός την παραμονή το βράδυ έπαιρνε ζωή
και εξελισσόταν ακριβώς έτσι! Κάθε χρόνο!
 
Θα μου πεις γιατί όλα αυτά και πως είναι δυνατόν να συμβαίνουν
οπωσδήποτε και πάντα παραμονή Χριστουγέννων.
Μια φορά, δικαιολογημένα, τον ρώτησα και χωρίς να με κοιτάει μου απάντησε...
"Φίλε μου, το μεγαλύτερο λαχείο στη ζωή είναι ο άνθρωπος που θα μπλέξεις, αν δε ταιριάζεις γάματα.
Θα σου κάνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τη ζωή ανυπόφορη".

Εκεί σταμάτησε και κοίταξε πέρα...
"Καλά και γιατί όλα αυτά να επαναλαμβάνονται
κάθε χρόνο την ίδια πάντα νύχτα, αυτήν την άγια νύχτα;"
Με κοίταξε και γέλασε πικρά...
 
"Γιατί εκείνη την ημέρα γιορτάζει!"