Γιώργος Μ. Βουτσής: " Το τζιν "

Ένα περιστατικό στα δεκάξι μου χρόνια.

Γινόταν ένα πάρτυ σε νεοκλασσικό σπίτι(στου Μήλιου;) στη Σουβάλα, στη Χαλκίδα. Μουσικές και άφθονο ... βερμούτ! Το βερμούτ ήταν το κλασσικό ποτό για τα πάρτυ της εποχής. Γούσταρα μία αλλά αυτή το χαβά της. Ούτε ματιά! Δεν θα πολυλογήσω... Εκείνη τη νύχτα έπεσα στη θάλασσα με το καινούργιο μου τζιν που είχα αγοράσει για το πάρτυ. Δεν το σκέφτηκα καθόλου. Το τζιν ήταν ρούχο που άντεχε και μάλιστα στέγνωσε αρκετά γρήγορα ενώ εγώ καθόμουν σε μια γωνιά και περίμενα να  φύγουν τα πολλά νερά και να το φορέσω, έστω βρεγμένο.  Τελικά, μετά τη δραματική αυτή κίνηση μου, με το κοριτσάκι βγήκαμε ραντεβού μία των επομένων ημερών...

Το τζιν

..........  

Μετά το κοντό παντελονάκι
ήρθε το τζιν.
Αυτό το μαγικό ρούχο
που μας έκανε να νοιώθουμε μεγάλοι.

Δίχως ζώνη,
για να ξεφτίσει σερνάμενο
να βρομίσει στα χωμάτινα σοκάκια
και να νοιώθουμε σαν κάου-μπόυδες
στο Τέξας.

Το φορέσαμε τότε
το φοράμε μια ζωή,
για να τη σταματήσουμε
να μη τρέχει η ριμάδα.
Να μη μας πετάξει
στο κάδο
με τα απορρίμματα.

Πιανόμαστε
απ' το τίποτα με αγωνία,
αλλά δεν περιμένουμε και τίποτα.
Η μόνη πραγματικότητα
είναι το τζιν παντελόνι
και τώρα όχι καμπάνα
αλλά...σωλήνα!

Έργο μου με παστέλ για τις ανάγκες του ποιήματος.