Γιώργος Μ. Βουτσής: " Μετά το κλείσιμο"

 Τώρα να πω ότι την παιδική μου και εφηβική ηλικία την χάρηκα όπως άρμοζε; Όχι! Δεν ήταν και πολύ λογικό να δουλεύει στο δημοτικό και στο γυμνάσιο ένα παιδί που είχε στόχους. Θα συμφωνήσω όμως ότι ήταν άκρως ενδιαφέρουσες περίοδοι της ζωής μου και με επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό. Ενώ θα περίμενε κανείς όμως, να είναι αρνητικές οι συνέπειες των ταλαιπωριών μου συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Στα δεκαοκτώ μου ήμουν ένας καλοσυνάτος, ονειροπόλος και φιλομαθής τύπος με τρομερές ευαισθησίες (αυτές με καθάρισαν σαν αυγό)...

Από την δημοσίευση του στην "Προοδευτική Εύβοια" του Δημήτρη Δεμερτζή.

Μετά το κλείσιμο
.................


Συμμάζεμα τις καρέκλες, μια σκούπα 
και σβήσιμο τα μεγάλα φώτα...
Ρουτίνα απαραίτητη με το κλείσιμο,
αλλά μετά την υπερένταση της δουλειάς
ποιος είχε δύναμη να φύγει αμέσως;
Μαζευόμασταν έξω απ' το ουζερί
και καπνίζαμε, τα λόγια λίγα.


Με το "άντε καληνύχτα παιδιά, καλό ξημέρωμα!"
άλλο τσιγάρο κολλούσα στα χείλη και πήγαινα 
παραλία μεριά να την απολαύσω άδεια 
από φιγουρατζήδες και τους δήθεν.
Δεν ξέρω, από τότε αυτοί οι τύποι με χαλούσαν
ανεξαρτήτως φίλου.

Άδεια λοιπόν η παραλία,φυσούσα τον καπνό
στο μαύρο ουρανό και ξεχώριζε σαν γαλαξίας.
Ελάχιστα τα ανοιχτά μαγαζιά πλέον 
αλλά "ο Μανώλης ο τρελός", σταθερή αξία,
πάντα εκεί και οι πιστοί του θαμώνες.

Ένα παγωτό κασάτο, το κουταλάκι στη θάλασσα
και σιγά σιγά έπαιρνα το δρόμο του γυρισμού
για το σπίτι, καπνίζοντας άλλα δυο στο δρόμο,
σιγοτραγουδώντας κανένα ιταλικό 
που τότε ήταν της μόδας.

Έργο μου με λάδια σε καμβά. Το έχω χαρίσει...

Η ταβέρνα " Ο Νείλος " στη στροφή, μετά την "Αύρα" εκεί στον Καράμπαμπα.

Άλλο ένα "θύμα" της  απληστίας, ανοργανωσιάς, ελλείψεως σεβασμού προς την πόλη.