Ο Γιώργος Μ. Βουτσής απαγγέλλει Κ. Καβάφη

C.P.Cavafy - Voices Κ.Π.Καβάφης - Φωνές (1904) recitation: Giorgos M.Voutsis

C.P.Cavafy - Candles Κ.Π.Καβάφης - Κεριά (1899) recitation: Giorgos M.Voutsis

C.P.Cavafy-Walls Κ.Π.Καβάφης Τείχη(1896) recitation: Giorgos M.Voutsis

C.P.Cavafy-As much as you can Κ.Π.Καβάφης-Όσο μπορείς (1913) recitation: Giorgos M.Voutsis

C.P.Cavafy - Che' fece...il gran rifiuto Κ.Π.Καβάφης - 1901 recitation: Giorgos M.Voutsis

C.P.Cavafy - Supplication Κ.Π.Καβάφης - Δέησις (1898) recitation: Giorgos M.Voutsis

C.P.Cavafy-Sea of the morning Κ.Π.Καβάφης-Θάλασσα του πρωιού-1915 recitation: Giorgos M.Voutsis

C.P.Cavafy - The Satrapy Κ.Π.Καβάφης - Η Σατραπεία - 1910 recitation: Giorgos M.Voutsis

C.P. Cavafy - God abadons Anthony - Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον -1910 recitation: Giorgos M.Voutsis

C.P.Cavafy - Ithaca Κ.Π.Καβάφης - Ιθάκη(1910) recitation:Giorgos M.Voutsis

C.P.Cavafy - Trojans  Κ.Π.Καβάφης - Τρώες(1905) recitation:Giorgos M.Voutsis

C.P.Cavafy:The city(1905)Recitation:Giorgos Voutsis Κ.Π. Καβάφης"Η πόλις" Απαγγελία: Γιώργος Βουτσής

Γιώργος Μ. Βουτσής: " Τρύπες στο σακάκι "

 Χωρίς λόγια... τα βαριέμαι.

Στην Τσιμισκή ακόμα ακούγονται τα βήματα μου.

Τρύπες στο σακάκι
.................
 
 
Πάντα με δύο τσάντες στο χέρι,
του δημιουργούσε κόμπλεξ,
ένοιωθε να τον κοιτάζουν περίεργα,
χώρια το βάρος.
 
Προσπαθούσε να μη δίνει σημασία,
αλλά υπήρχαν στιγμές
που βλαστήμαγε.
 
Δε μπορούσε να καπνίσει στο δρόμο
και άφηνε ένα τσιγάρο
να κρέμεται από τα χείλη του
μέχρι που όλο γινόταν στάχτη.
 
Είχε τρύπες αρκετές
στο φθαρμένο σακάκι του.

.........................

Εδώ το απαγγέλλω.

Έργο μου με  παστέλ για τις ανάγκες του ποιήματος

Γιώργος Βουτσής (1953- ): Άπατρις

Η φίλη κ.Παναγιώτα Παπαϊωάννου (σύζυγος του ποιητή και αντιστασιακού επί χούντας Γιάννη Γρεβενιώτη και ανηψιά του μουσικοσυνθέτη Γιάννη Παπαϊωάννου) με τίμησε τραγουδώντας το ποίημα μου α καπέλα ( a cappella εις την ιταλική γλώσσα.)

Διαμένουν πλέον στη Σουηδία. Ας είναι καλά εκεί στα ξένα.

Πεινάει ο κόσμος !!! Άπατρις   

...............

 Την έχω ακουστά,

μα δεν την γνώρισα ποτέ.

Λένε πως είναι άσχημη, χλωμή,

ξεδοντιάρα με ασκίτη.

Έρχεται αθόρυβα, ύπουλα

και όπου σαν σύμβουλος στάθηκε,

τα τίναξε όλα στον αγέρα!

Μιλούν γι' αυτήν αόριστα,

κανείς την σήμερον στην πόλη

δεν πιστεύει στον ερχομό της.

" Είναι αλλού αυτή αραγμένη,

δεν κάνει τον κόπο

να' ρθει προς τα 'δω "

" Μην είσαι απόλυτος φίλε,

η πείνα δεν έχει πατρίδα! "

Υ.Γ: Το ποίημα γράφτηκε το 2011.

Ποίημα μου αφιερωμένο στον εκλιπόντα Δημήτρη Δεμερτζή " Την αγαπάμε αυτή την πόλη"

Το ποίημα, αυθόρμητο, τρείς η ώρα της πέμπτης του Ιούνη.

Στις δέκα το βράδυ είχε " αναχωρήσει "από την Χαλκίδα του ο Δημήτρης Δεμερτζής. Ο αγωνιστής, ο Χαλκιδολάτρης δημοσιογράφος, ο άνθρωπος που τίμησε, δια της πένας του, όλους τους πατριώτες και μεταξύ αυτών τον πατέρα μου Μάρκο Βουτσά πολλάκις, δια εξαιρετικών αναρτήσεων στη ποιοτική του εφημερίδα την "Προοδευτική Εύβοια".

Πλήρης ημερών βέβαια (94 ετών), αλλά μέχρι πρότινος και σε πλήρη διαύγεια, εξέδιδε τις δύο εφημερίδες του, την Καθημερινή Εύβοια και την εβδομαδιαία.

Το ποίημα λοιπόν το ανάρτησα στο facebook και η έκπληξη ήρθε από την Σουηδία και από την πραγματική φίλη την κ. Παναγιώτα Παπαϊωάννου η οποία, με τον γνωστό δικό της, μοναδικό τρόπο, το τραγούδησε α-καπέλα και μου το έκανε τρόπον τινά δώρο. Πολύ αξιόλογο άτομο ! Είναι σύζυγος του ποιητή και αγωνιστή της δημοκρατίας επί χούντας Γιάννη Γρεβενιώτη και ανηψιά του μεγάλου ρεμπέτη μπαρμπαγιάννη.. 

Ας δούμε το ποίημα και ας ακούσουμε την κ. Παπαϊωάννου

" Την αγαπάμε αυτή την πόλη"

......................

Το στραβό να ισιώσει, πρέπει να ισιώσει,

να πολεμήσουμε για να ισιώσει!

Την αγαπάμε αυτήν την πόλη, αυτήν την πόλη την αγαπάμε,

πολλοί την αγαπάμε!

Όλοι μαζί λοιπόν, μαζί όλοι, να βάλουμε πλάτη!

Που πάτε; Γιατί φεύγετε; Μα εσείς την αγαπάτε!

Την αγαπάτε αυτήν την πόλη!

Τι θόρυβος σκεπάζει τα λόγια μου; 

Κέρματα! Περπατάτε και σας πέφτουν κέρματα!

Στο δρόμο! Ο δρόμος γέμισε με κέρματα! 

Δεν υπάρχει πλέον σ' αυτήν την πόλη πράσινο!

Μόνο χρυσός φαντάζει, κρύο μέταλλο και τσιμέντο!

Στον Δημήτρη Δεμερτζή

Ποιήματα Γιώργου Βουτσά σε βίντεο και μουσικά θέματα Θανάση Πάνου.

Πριν από 7-8 χρόνια ο Θανάσης ...

Γιώργος Βουτσάς :  " Ισορροπία "

Θανάσης Πάνου : " Υστερολόγιον "

Γιώργος Βουτσάς :  " Ο ένοχος "

Γιώργος Βουτσάς :  " Λαχτάρα για ζωή "

Γιώργος Βουτσάς :  " Το μήνυμα "

Γιώργος Βουτσάς :  " Μόνο ο ήχος του ρολογιού "

Με δύο βίντεο ο Θανάσης το ποίημα...

Θανάσης Πάνου - η νύχτα

Ποίηση : Θανάσης Πάνου

Απόδοση: Λινα Αποστολοπούλου


Οπτικοποίηση: Θανάσης Πάνου

Θανάσης Πάνου - Ο φύλακας της κοιλάδας

Θανάσης Πάνου...απολαύστε τον !

Θανάσης Πάνου - Θεά μυστικού υπογείου

Θανάσης Πάνου

"  Θεά μυστικού υπογείου "

Θανάσης Πάνου - "τα καρφιά α "

Θανάσης Πάνου

"  τα καρφιά  α  "

Θανάσης Πάνου - Γράμμα απο το άσυλο

Θανάσης Πάνου 

" Γράμμα από το άσυλο "

artrwork-οπτικοποίηση: imeros art

music:moles band

Θανάσης Πάνου - Η πατρίδα μου

Θανάσης Πάνου

 " η πατρίδα μου "

Θανάσης Πάνου - Η αδηφάγα χαραμάδα

Θανάσης Πάνου

" η αδηφάγα χαραμάδα "

.......................................

Μερικά έρποντα,

Συμπεριλαμβανομένων  και των σκορπιών,

έλκονται από την χαραμάδα

της πόρτας του σπιτιού μου,

ίσκιοι  πίσω  από  θάμνους ,

κάτω από πέτρες , πάνω σε δένδρα,

όντα που    καιροφυλακτούν  με μόνο στόχο,

στην χαραμάδα της δικής μου πόρτας

να γλιστρήσουν.

Ωστόσο,

κάθε που ανοίγω το παράθυρο

πασχίζω να αφουγκραστώ

ύποπτες κινήσεις μα πάντα

ο ηγέτης  βάτραχος αγορεύει,

έχοντας μάλιστα και την πλάτη

γυρισμένη στο δικό μου κόσμο.

Όμως γνωρίζω καλά,

πως είναι η στρατηγική τους,

ένας αντιπερισπασμός, ένα πρόσχημα γαλήνης,

που θα οδηγούσε το άβατο

της υπέρ-ερωτικής μου πόρτας να διασχίσουν.

Κάποτε μάλιστα πλησίασε

σφυρώντας όλο χάρη με ανατολίτικο σκοπό

μια οχιά,

που παραλίγο να με υπνωτίσει.

Την πρόδωσε όμως το αδηφάγο βλέμμα της,

που έλαμψε χορεύοντας στις  χαραμάδας το ρυθμό.

Θυμάμαι ολοκάθαρα ότι τότε,

αγρίεψα περισσότερο και με καρφιά

και με στριγκλιές σφράγιζα την πόρτα

αλλά κάποιο καρφί συνάντησε

μέσα στην καρδιά μου την αθωότητα

και αποδέχτηκα έτσι,

την συνάθροιση των αντιπάλων μου.

Με τον καιρό,

η πόρτα γιγαντώθηκε

έγινε πλατυπόδαρο στόμα

με την χαραμάδα να χάσκει ελεύθερα

σαν χρόνια μελανηφόρα νύχτα,

βαμμένη από όλες τις αιμορραγούσες πληγές

των εφηβικών ονείρων.

 Το σπίτι είναι πλέον

ένα μικρό κρατίδιο κυκλωμένο

από φλογισμένα έρποντα

που έρχονται από όλες τις κοιλάδες

των εφιαλτών

από τις χαλικιές της νεανικής κοίτης μου

απότοκα από σατανικές ωδίνες.

Με τα χρόνια,

έπαψα να πασχίζω για το μέλλον,

μιας και δεν μπορώ πλέον να εκτελέσω

ούτε τα καθημερινά μου καθήκοντα.

Με τον καιρό,

στα θετά παιδιά μου προστέθηκαν

και φυλές βουνίσιες σκαθαριών

που γύριζαν φαινομενικά άσκοπα

πηδαλιουχούμενα από την λοβοτομή τους

και εκεί έξω,

στις αγριελιές μου βατεύονται ηδονικά

πολλαπλασιαζόμενα, σφυρίζοντας

Πατέρααα!

Πάει καιρός,

που δεν πίνω, δεν καπνίζω,

δεν τρώω ...

Και όταν πεταρίζουν τα βλέφαρά 

Ζυμάρια  κούρασης και αϋπνίας,

ανοίγουν αμέσως στη σκέψη,

ότι από όλες τις πλευρές

και τις απόκρυφες γωνιές,

μέσα και πάνω από το δέρμα της γης,

χιλιάδες ράτσες, θετά παιδιά,

θα γλίστραγαν κάτω από την πόρτα μου,

 θα αφόδευαν, σε ακόλαστους έρωτες

 θα επιδίδονταν

και με γλοιώδη αυγά θα γέμιζαν κάθε σπιθαμή

καταλαμβάνοντας όλες τις εσοχές του μυαλού μου.

Βέβαια, υπάρχει και η πιθανότητα

πίσω από την πόρτα μου

να είναι το απόλυτο κενό.

Έχω λοιπόν στην κουζίνα μου

δυο λόφους άμμο θερμή,

μίγμα δικής μου επινοήσεως

που με μια βουτιά

το σώμα μου θα εξαϋλώσω εθελοντικά. 

Άλλωστε, δεν πεθαίνουμε,

απλά γινόμαστε πιο δυνατοί

από όσο το σώμα μας αντέχει.

Κουφάρι φαγωμένο αυτό το σώμα 

δεν θέλω να το φανταστώ,

να ροκανίζετε

σαν πετσί κατσαρίδας,

αδηφάγα, λαίμαργα,

σε ένα συμπόσιο υδραυλικών

σε  σωληνώσεις σκουληκιών

με εσωτερικές  στοές

και απερίγραπτες διεξόδους

από τα  έρποντα νόθα παιδιά

και από την λιγοψυχία της πόρτας μου.

 Οριακά ,

συνήλθα,

πριν ακριβώς ανοίξει

η έσχατη θύρα.

Προσπαθώντας να κρατήσω

την αξιοπρέπεια της λεοντής μου

αποφάσισα  την μετακόμιση

σε άλλο σπίτι,

χωρίς πόρτα,  χωρίς χαραμάδα. 

Φυσικά,

με την σοφία του χθες

 έλαβα τα μέτρα μου

και πρώτος, απαράκλητος

και μοναδικός όρος στη διαθήκη μου

είναι,

να παραδοθεί το σώμα μου στη φωτιά

και η τέφρα μου,

την χαραμάδα του σπιτιού μου

να σφραγίσει,

στομώνοντας,

στο γήινο καβούκι μου,

το προπατορικό  μας  αμάρτημα.

Θανάσης Πάνου - Ανυπαρξία

Απο την ποιητική συλλογή του Θανάση Πάνου

"Αξίες & Απαξίες"

Αναγνώστες: Λίνα Αποστολοπούλου - Θανάσης Παπαθανασίου.

Πλάνα του Ηλία Μισύρη απο τα γιγάντια Πάντα που ζουν στη Κίνα.

Καλός ο Θανάσης;  Αυτή είναι ποίηση...αυτή...